Gevleugelde vrienden...
De oude man zat gebogen
op het bankje bij de waterplas,
zijn onderarmen steunend op
een mintgroene rollator.
Vogels en eenden
scharrelden om hem heen
happend naar het voer
dat hij had gestrooid.
Zijn starre gezichtstrekken
raakten ontdooid
terwijl hij praatte
tegen de dieren.
Met elkaar hadden ze
een eigen wereld gecreëerd
want na mijn vrolijke groet,
keek de man slechts verstoord
alsof hij omgaan met mensen
was verleerd
op het bankje bij de waterplas,
zijn onderarmen steunend op
een mintgroene rollator.
Vogels en eenden
scharrelden om hem heen
happend naar het voer
dat hij had gestrooid.
Zijn starre gezichtstrekken
raakten ontdooid
terwijl hij praatte
tegen de dieren.
Met elkaar hadden ze
een eigen wereld gecreëerd
want na mijn vrolijke groet,
keek de man slechts verstoord
alsof hij omgaan met mensen
was verleerd
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Maandag, december 08, 2008 21:01 |
| Droefmooi gedicht wat mij raakt! Liefs,dicky |
|
| sunset: | Maandag, december 08, 2008 19:09 |
| Treffend en herkenbaar neergezet. Liefs, sunset |
|
| kerima ellouise: | Maandag, december 08, 2008 14:14 |
| eenzaam beeld...als enkel dieren een zachte stem ... fijn geschreven Alie liefs kerima ellouise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Alie Hoogenboezem-de Vries | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 08 december 2008 | ||
| Thema's: | ||