1
2008-12-10 – 1.
Langzaam verzachtende geluiden,
wanneer mijn voeten,
terloops het grindpad betreden.
Verdoven mijn gedachten,
en geruisloos stijg ik op,
uit het heden.
Tijd vouwt zich ineen,
tot dat verleden, heden en toekomst,
één geheel vormen
Elke ziel, in elke cel,
elke gedachte elke creatie,
elkaar uitlijnen.
Individualisme vergeten,
besef samen gesmolten,
in alles dat is.
Liefde verdrijft de hemel,
of de angsten,
voor eeuwige verdoemenis.
Reacties op dit gedicht
| arie: | Woensdag, december 10, 2008 19:59 |
| Aldus sprak hij; gezeten op zijn paard; turend naar de ondergaande zon. Sterk kanjer liefs, arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: The Cowboy | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 10 december 2008 | ||
| Thema's: | ||