Pake

Het valt niet mee, alleen te zijn.
Terwijl je weet dat er altijd iemand om je geeft.
Je geur.
Je herinneringen.
Mijn liefde voor jou.

Gaf mij het gevoel om verder te gaan.
Nu je er niet meer bent.
Niet weten wat je voelt,
En wat je denkt.

Dit gevoel heb ik nog nooit eerder gekend.
Je leerde me om liefde te geven.
Om van mensen te houden,
Voor wie ze zijn.

Je gaf me een glimlach op het moment dat ik hem nodig had.
Ik koester je in mijn hart.
Het doet me nog steeds pijn,
Dat je hier niet meer bent.

Je glimlach
Je geur
Mijn herinneringen van jou
Blijf ik houden
Voor een glimlach als ik hem nodig heb.

Mijn hart doet pijn
Als ik het gevoel krijg dat je vervaagt.
Dat je langzaam mijn leven uit wandelt.

Zonder afscheid genomen te hebben

Vrienden en familie
Vullen jou leegte in,
Ze helpen mij om
Jou liefde
Jou geur
Mijn herinneringen van jou.
Een speciaal plekje te geven

Deze herinneringen krijgen een speciale deur
Waar jij en ik de sleutel van hebben, om
Die deur te openen. .

Maar als ze vragen,
Om een kijkje te nemen
Zal ik hem openen.

Tineke.

(ik heb dit gedichtje eerder eens ingestuurd, maar nu heb ik hem bijgewerkt)