Nergens niets
vandaag.
zulke dagen zijn omhuld met dunne laagjes
dichtgeschroeide slaap.
geen moment voor bezinning,
de woorden klappen dicht.
momentenlang dat broeierige:
plaatjes herinneringen dwalen in
nergens niets.
houd je vast aan dat beeld,
de dag dat we vleugels hadden en
samen onze snavels scherpten aan
de ruwe kanten van ons bed.
nu.
verstopt onder een laag dons,
snurkend gaar sudderen tot de zon
ons weer roept.
Reacties op dit gedicht
| Hazen: | Donderdag, december 11, 2008 17:23 |
| "Joehoeeeeeeeeee!" - ach nee dat ben ik. Een bijzondere zonneroep schets je hier Marije Kooij !! Liefs, |
|
| Gewoon Amy: | Donderdag, december 11, 2008 14:55 |
| Prachtig mooi! liefs amy |
|
| Quicksilver: | Donderdag, december 11, 2008 14:14 |
| Schitterend geschreven! Liefs,dicky |
|
| karinvangelder: | Donderdag, december 11, 2008 11:24 |
| droef als een samenzijn verdort op deze manier . het is als een bloem, die water nodig heeft / liefs Karin |
|
| hiljaa: | Donderdag, december 11, 2008 11:12 |
| goed ingeduffeld naar buiten en alleen als het moet knufliefs--hiljaa-- |
|
| red one: | Donderdag, december 11, 2008 11:10 |
| wauw mooi zeg! Liefs red |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 11 december 2008 | ||
| Thema's: | ||