Bevroren zielen...
Bevroren zielen…
claustrofobisch tussen combat boots
en vandaag
al de cijfertjes staan stil, de wijzers in
het rood
ik en mijn eigen hemel op aarde
internaten en koude schotels
kanttekeningen
een eeuwigheid te ver
tranen huilen half zo erg
van de lijnen in je handpalm
tot aan het grote hart
waar de tijd verdwijnt de
enige optie vergeten is
leven door een aanklacht uit het verleden,
om dan te doen alsof
de doden me opnieuw vergiffenis schenken…
esteban 11/12/2008
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, december 12, 2008 03:53 |
| Je moet niet doen alsof de doden je vergiffenis schenken, este, dat kunnen ze niet zolang je jezelf geen vergiffenis schenkt! De lijnen in je handpalm veranderen dan, vooral de levenslijn! Die wordt dan diep, scherp en... lang (mooi dus!). Liefs, Jacky |
|
| fairyofsuicide: | Donderdag, december 11, 2008 21:34 |
| intenst mooi geschreven. xknuf |
|
| Quicksilver: | Donderdag, december 11, 2008 21:22 |
| Prachtig verwoord, maar zo indiep droevig! Dat ik er stil van wordt! Sterkte lieve esteban knuffs,dicky |
|
| Dasje (lucky): | Donderdag, december 11, 2008 20:49 |
| Verstillend...maar zo mooi geschreven. "...van de lijnen in je handpalm tot aan het grote hart" Schitterend (zucht) Warme knuf, Dasje ;o) | |
| Windwhisper: | Donderdag, december 11, 2008 19:39 |
| schrijnend jouw woorden, als dichter prachtig gebracht lieve groet Cobie kuzzz Goede avond |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 11 december 2008 | ||
| Thema's: | ||