Ik huilde,
Om van alles tegelijk.
Maar vooral om één ding,
Dat, waar het ’t meest om ging!

Ik hield het voor mij,
Want ’t was ingewikkeld.
Andere begrijpen dat niet,
Het was mijn verdriet.

Alleen jou kan ik ’t uitleggen,
Omdat jij erbij was.
Maar dat komt nog wel,
Als ik je opbel!

Of als ik thuis ben,
Want je msn durfde ik te vragen.
Maar je nummer niet,
Ik leek al net een biet!

Spijt heb ik nu,
Omdat ik andere antwoorden moest geven.
Want toen was daar het juiste moment,
Maar ik was een krent.

Ik durfde niet goed,
En dacht niet goed na.
Dat was heel stom,
En ontzettend dom.

Misschien is ’t wel beter zo,
Dan kan ik even nadenken
En als ’t straks nog zo is,
Jou kan zeggen hoe erg ik je mis!