Tranen van verdriet
Tranen van verdriet,
uiten kan ik ze echter niet.
De waarheid ontvluchten is wat ik doe,
Ik heb me ogen gesloten want alles maakt mij moe.
Ik wil niet kwetsbaar zijn, dan voel ik me zwak,
En ik wil niet er over praten want dan voel ik mij niet op me gemak.
Terug in de tijd, doen alsof er niets is en niet was,
als ik verdrietig wordt versnel ik mijn pas.
Ik verberg mijn verdriet in de regen,
zodra de zon weer opkomt scheiden onze wegen.
Als de zon schijnt ben ik gewoon een meisje, een leerling of een klant,
maar is de maan aanwezig dan zie je de tranen op mijn hand.
Als je goed kijkt zie je de ware ik,
je zult zien dat ik in mijn eigen verdriet stik.