27 jaar waren wij een paar,
een jaar zijn we nu gescheiden.
eenzaam ben ik nu een jaar,
en dat geldt voor beiden.
Ik dacht, het komt weer goed,
maar jij zei, het komt niet goed.
Ik hield van jou, met heel mijn leven,
ik heb je toch zoveel gegeven.
Nu zit ik hier, alleen in huis,
te staren naar de buis.
Jouw foto hangt nog aan de muur,
als ik kijk, raak ik overstuur.
Elke avond voor het slapen, lig ik te zieletogen,
met tranen in mijn ogen.
Ik weet, ik ben je kwijt,
o God, wat heb ik spijt.
Ik ben gedoemd alleen te zijn,
eenzaamheid, dat doet zo'n pijn.
Ik zie je foto, kijk je aan,
lieve schat ik moet nu gaan.
Ik schrijf dit gedicht, met tranen in mijn ogen,
ik ben kapot, dat kun je mij geloven.
Ik ga naar bed, ik ga naar boven,
nog steeds de tranen in mijn ogen.
Vergeef me wat ik nu ga doen,
Ik denk aan je, net als toen.
Ik kan niet meer, ik ben op,
daar staat het flesje, met de witte dop.
Ik ga de wereld nu verlaten,
ik hoop dat je mij niet zult haten.
Ik ga nu weg, dit wordt de laatste keer,
we zien elkaar nooit meer!
Vaarwel mijn lieve schat,
we hebben toch een mooie tijd gehad.