Iedereen ziet mijn lippen lachen, iedereen denkt dat ik gelukkig ben,
maar niemand weet dat ik eigenlijk in mijn eigen zee van tranen zwem.
Als een engel zonder vleugels vlieg ik door mijn eigen leven,
en probeer ik al mijn adem voor de liefde weg te geven.
Ik weet niet waarom ik hier ben, maar ik leef blijkbaar voor mijn dromen.
ook al overspoelt de zee mijn hart, en zal mijn liefde overstromen.
Ik vlieg mee op mijn eigen onzichtbare vleugels van zijdezachte veren,
om van dit vreselijk emotionele leven te kunnen leren.
Ik wacht nu al jaren op de engel of held die mij komt redden van het verdriet,
maar schijnbaar is er niemand die wat in mijn betraande ogen ziet.
Ik heb niemand nodig om van te houden, totdat ik wegvlieg in mijn eigen luchtballon,
totdat ooit iemand me zal vinden, aan het einde van de horizon.