De mensen in de zaal.
De blikken op jou en mij.
De mensen kijken aandachtig.
Maar ik kan er zelf nie bij.
Een witte kist met bloemen.
Jij voelde je zo alleen.
Maar nieman zou dat begrijpen.
Want altijd waren er mensen om je heen.
Ik spreek voor al die mensen mij hard bokt in me keel.
En mij ogen worden langzaam nat even word het ook mij teveel.
Maar ik laat me niet kennen veeg mijn tranen weg met me mouw.
Ik hiel toch immers ook van jou.
Lieve joycee
Wij hope dat jij gelukkig zal zijn.
Dat jij nu in vrede zal rusten.
Geen verdriet meer en geen pijn.
Maar dat zegt niet dat ons hart geen pijn doet.
Dat wij niet treuren om jou gemis.
Maar wij respecteren jouw keuze.
En nemen jou besluit zoals het is.
We zullen je heel erg missen...
*Voor een hele goeie vriendin, die niet meer veder kon die het leven echt meer meer zag zitten.. Rust in vrede schat
Je heb gevochten maar we weten je kon niet meer..*