rennend en vallend
Rennend en vallend,
haar gezicht dodelijk wit.
de kleren om haar lijf,
als een schamel bezit.
van angst en van pijn,
een betraande blik.
aan haar keel,
ontsnapt een een verscheurende snik.
En in waarde tot aan een nul punt gedaald,
omdat die mannen haar hadden aangehaald,
haar pijnlijk ontmaagden,totaal onteerde,
ze kwam niet los, hoe ze het ook probeerde.
Nu leeft ze al jaren,
met gevoelens van verdriet en schuld,
haar ogen altijd, met tranen gevuld.
haar gezicht dodelijk wit.
de kleren om haar lijf,
als een schamel bezit.
van angst en van pijn,
een betraande blik.
aan haar keel,
ontsnapt een een verscheurende snik.
En in waarde tot aan een nul punt gedaald,
omdat die mannen haar hadden aangehaald,
haar pijnlijk ontmaagden,totaal onteerde,
ze kwam niet los, hoe ze het ook probeerde.
Nu leeft ze al jaren,
met gevoelens van verdriet en schuld,
haar ogen altijd, met tranen gevuld.
Reacties op dit gedicht
| Lieverdje: | Dinsdag, april 02, 2002 18:24 |
| tja... waarom zijn sommige mannen zo? wat is het plezier om het leven van een lief onschuldig meisje te verpesten? Ik weet het ook niet, maar ik weet wel dat je het mooi verwoord hebt, Shirley. Liefs, Lieverdje xxx |
|
| Frummel: | Dinsdag, april 02, 2002 14:49 |
| Ergens diep in haar hart, weet ze dat het haar schuld niet is, dat zij dit niet heeft gewild.. Je kunt het zien als ontmaagden, al zou ik het zo niet willen noemen.. Liefs Frummel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~*shirley*~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 april 2002 | ||
| Thema's: | ||