Eeuwig verstikt
Ik ben blijven hangen in verdriet
Zag geen uitweg, ging aan de wiet
Men zei David jij hebt pech
Maar wat men dan niet overziet
Die woorden troosten niet
Gaat wel goed zeg ik dan achteloos
Alleen mijn hart voelt o zo broos
Verdringen van de emotie is waar ik voor koos
Ik zou de tijd terug willen draaien
Want als de pijn begint op te laaien
Voelt het alsof er nog een stuk van mij sterft
De afgunst van mensen in mijn hart gekerft
Ik bedenk mijzelf heus wel, zo is het leven
Maar als ik mijn ogen sluit is het anders voor even
Dan ben je weer bij mij en lach je met mij
Voel ik die diepe vreugde wordt ik weer blij
Het is slechts een droom die mij verteert
Een herrinering die zich tegen mij keert
Ik hou zo zielsveel van jouw mama
Ik wil niks anders dan je trots zijn
Ik wil wel maar ik voel me zo leeg
Alsjeblieft mam verlicht mijn zorgen
Reacties op dit gedicht
| entropy: | Maandag, december 22, 2008 16:30 |
| Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Het is een zeer duidelijk en gevoelig gedicht. Het drukt een gemis uit, dat je kunt voelen, maar eigenlijk te diep is. Sterkte. |
|
| doetsi: | Maandag, december 22, 2008 15:25 |
| Alsof ik een bede van mijn eigen jongste zoon hier lees, wens je dus toe dat jouw moedertje je helpen zal, zoals ik de mijne... soms is het blijkbaar nodig om leed te evrdringen, daar het te zwaar is...desondanks het probleem, hoe weer te stoppen met de wiet eh, sterkte | |
Over dit gedicht
| Auteur: David de Vreer |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2008 | ||
| Thema's: | ||