Drama van genetica
Staaldraad vlechtend met mijn tenen
huppel ik over het kromme veld
van doorgestoken inkomkaarten
groeiend op de slagroomtaarten
die mijn moeder nimmer maakte,
door uitgebraakte desillusies.
Duimen draaiend met mijn benen
druppel ik over smalle sloten
van scheefgezakte levenswaarden
terend op brandende haarden
van nooit gekende huiselijkheid,
ik draag blijkbaar dezelfde genen.
Reacties op dit gedicht
| Dwaallicht: | Vrijdag, december 26, 2008 21:18 |
| Mooi schrijven! Liefs Dina |
|
| Sarah Dethier: | Woensdag, december 24, 2008 16:49 |
| Loopt moeilijk he, zo`n staaldraad tussen je tenen. Fijn geschreven, met een vette glimlach gelezen. Groetjes |
|
| Oorlam: | Woensdag, december 24, 2008 14:53 |
| :) lange woorden gekozen en gevonden zeg;) | |
| red one: | Woensdag, december 24, 2008 11:58 |
| graag gelezen! leuke woordspelingen en beelden bedenk je. Liefs red |
|
| lexx: | Woensdag, december 24, 2008 09:59 |
| blijkbaar :) benen bij elkaar houden dan maar. het is een weinig star geschreven. met name door dat gerijm. maar beslist niet slecht. | |
Over dit gedicht
| Auteur: contestant | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 24 december 2008 | ||
| Thema's: | ||