gevallen engel
De engel van de ondergang is nu zelf gevallen,
hopeloos en hard.
Want hij zwijgt,
luid en duidelijk.
Zij had gehoopt dat hij ten minste met een soort van vreemde vertedering aan haar zou denken.
Maar hij is geliefd nu,
in zijn veilig en aards bestaan.
Ach, la folle,
sluit haar op,
geef haar pillen en elektroshocks,
tot ze opnieuw dwaas glimlacht
en vriendelijk naar de mensheid wuift.
hopeloos en hard.
Want hij zwijgt,
luid en duidelijk.
Zij had gehoopt dat hij ten minste met een soort van vreemde vertedering aan haar zou denken.
Maar hij is geliefd nu,
in zijn veilig en aards bestaan.
Ach, la folle,
sluit haar op,
geef haar pillen en elektroshocks,
tot ze opnieuw dwaas glimlacht
en vriendelijk naar de mensheid wuift.
Reacties op dit gedicht
| vrouwe onbehagen: | Vrijdag, januari 02, 2009 20:52 |
| dank jullie wel. | |
| lexx: | Dinsdag, december 30, 2008 16:38 |
| mooi verwoord tonend delend neergezet. prachtig gewoon. ben er stil van. | |
| ela: | Dinsdag, december 30, 2008 16:23 |
| Prachtig geschreven, het is het lot van zovelen die men achter glas zet zonder de echte wonden te genezen. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vrouwe onbehagen | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 30 december 2008 | ||
| Thema's: | ||