9 maart 1996
een dag dat ik zomaar niet zal vergeten.
Men vader lag in de kliniek
opnieuw was hij ziek.
ik had zo'n voorgevoel
het voelde echt heel koel.
Ik vroeg aan de telefoon hoe het met hem ging
opeens kreeg ik een rilling.
De vrouw excuseerde haar maar het mochte niet baten
ik stond daar maar als meisje van 10 helemaal verlaten.
Vader had het opgegeven
hoe moest ik dat nu overleven?
het dierbaarste wat ik ooit had
hebben ze zomaar van mij gejat
ik kon het niet geloven
waarom was vader nu daarboven?
geen kus , geen woorden , geen afscheid
nog steeds voel ik zo'n boosheid
woorden kunnen men pijn niet uitleggen
het enige wat ik kan zeggen
is dat ik men vader na al die jaren enorm mis
het was een hele gebeurtenis
ik weet zal vader nu niet meer hoeft te lijden
maar moesten ze ons niet echt scheiden??
Vader , ik heb altijd van je gehouden
de enige man die ik kon vertrouwen
weet dat ik alle dagen aan je denk
Vader , voor altijd in metn gedachten , voor altijd in men hart
je was een vader zo apart
mis je verschrikkelijk
tot ooit!!