ontastbaar

jouw ogen
spreken niet meer
nietsziend kijk je door me heen
enkel nog zwarte leegte
alsof ze nooit geluk gezien hebben

alsof je vanbinnen al tijden
gestorven bent

jouw woorden
gevoelloos onbevreesd
alles waar je om gaf laat je koud
enkel moedeloze leegte
alsof niets er meer toe doet

alsof je de strijd al tijden
hebt opgegeven

ik sla mijn armen om je heen
maar jij lijkt ontastbaar
voor het eerst sinds tijden
weer een hoopvolle glimlach
als je vol verlangen fluistert
dromend van de dood

onbereikbaar zit je naast me
ik laat alles vallen
om je te helpen
en niemand die begrijpen wilt
en terwijl ik mezelf steeds meer verlies
in deze strijd
lijkt het voor jou al voorbij

al zit je naast me
het voelt alsof ik je al tijden
verloren heb
en het doet pijn
telkens weer

Geschreven door

marieke_x

Reacties op dit gedicht

marieke_x vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Mr Daev:	Woensdag, januari 28, 2009 19:35
Like Martin Luther King said: I have a Dream! I to have a Dream, may I share it whith you? (wel diepgaand gedicht, alsof je mn "bad-times" beschrijft. Mooi gedicht!)

*Anoukjee**:	Zondag, januari 04, 2009 20:53
wauw heel mooi! ''t is moeilijk.. x

Over dit gedicht

Auteur: marieke_x
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 04 januari 2009
Thema's: [Verdriet] [Zelfmoord] [Vriendschap]