Ik noem je vreemdeling
rond elke nieuwe ster
geboren
uit voorheen vergane materie
ontleent een mysterieus bestaan kracht aan
al het ontluikend leven
doorheen markant glas
de vele allerhande stelsels bewonderend
als een kompas leidt het ons steeds dichter
van het heden naar
de sprong
diep dit kleurrijk spectrum schouwend
maakt
ontrafelend klein
maar ook geeft het een voort aan óns zijn
schrijdend door soms diepe dalen
Reacties op dit gedicht
| tinkelbel10: | Dinsdag, januari 06, 2009 01:13 |
| prachtig neergezet, mooi. trusten. liefs Tina. |
|
| Rudolf: | Maandag, januari 05, 2009 15:22 |
| Ik noem je vreemdeling = Amanda: ik denk dat geen mens weet om welke kracht (dé machinerie) het gaat. De mens is gewoonweg nog niet zo ver dit te kunnen bevatten. Groet. | |
| Quicksilver: | Maandag, januari 05, 2009 14:37 |
| Prachtig in het mystieke geschreven! Bedankt voor je reactie elders lieve Rudolf! Liefs,dicky |
|
| kerima ellouise: | Maandag, januari 05, 2009 13:38 |
| mooi Rudolf ...wat of wie zorgt voor die kracht dat alles een voortbestaan heeft in die onmetelijke kosmos...of misschien nog daarbuiten verder liefs kerima ellouise |
|
| Amanda Visch: | Maandag, januari 05, 2009 12:36 |
| VRaag me af of je het nu over God hebt? Er hangt een sfeer om dit gedicht dat je het toch tegen zo iemand hebt..Mysterieus...Amanda | |
Over dit gedicht
| Auteur: Rudolf | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||