Winterkilte.
Je had geen woorden om te praten
en daar deed je het maar mee:
bestelde nog een drankje, knikte
snel en vroeg je later af
waarom niemand je aandacht gaf.
Je had geen zin te blijven staan bij
veranderlijke dingen zoals
je lege bierglas, dat snel
weer zou vullen, het hoederecht
dat zij zou krijgen (werd gezegd)
en hoe je wist dat alles veraf
lag, de praatgroep geen hulp voorzag
en niemand 's nachts op je wachtte.
Later zou je de goot nog smaken,
verder raken dan je plassen kon:
jezelf ophangen aan het plafond
en uit ieders gedachten raken.
Reacties op dit gedicht
| Sifra.: | Zondag, januari 11, 2009 16:03 |
mooi lang niet iets van jou gelezen. Liefs, |
|
| Gewoon Amy: | Woensdag, januari 07, 2009 04:06 |
| Een krachtig schrijven! liefs amy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Saralien. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||