Ik kom bij m'n vriendinnen
en die merken algauw
mijn ogen staan triest
en mijn groeten zijn grauw
"Gaat het wel?"
"Is alles oké?"
Mijn lippen zeggen "Ja"
maar mijn hart schreeuwt "Nee"
Ik glimlach,
althans, ik probeer,
maar het is onoprecht
en dan vragen ze 't weer
"Kan ik iets doen?"
"Wil je erover praten?"
"Nee" zeg ik luid
"wil iedereen me eens gerust laten!"
Ik draai me om
verberg mijn verdriet
maar die overziet
een blinde zelfs niet
Hij, die jongen die ik leuk vond,
die me hoop had gegeven
heeft m'n hart gebroken
zo heel even
Hij weet het zelf niet,
hij kàn het zelf niet weten
maar ik weet dat het moeilijk zal zijn
hém te vergeten
Hij is verliefd
op een ander, die 'k niet ken
ik kan er niet tegen vechten
weet dat ik jaloers ben
Maar waarom zij?
Het is niet serieus!
Zijn het mijn flaporen?
Of m'n kromme neus?
Ik weet het niet
misschien duurt het niet lang?
Maar waarom ik dan wel?
Geen reden ben ik bang
Had ik moeten tonen
dat ik interesse in hem heb?
Waarom zit ik toch gevangen
in zijn liefdesweb?
Tranen vloeien
en ja, het doet pijn
Hoe had ik kunnen denken
dat we ooit samen zouden zijn?
Misschien was ik fout
zijn we niét gemaakt voor elkaar
maar één ding weet ik zeker
ik hou veel meer van hem, dan hij van haar