De neus is rood
geef het maar terug aan de man
die z’n dieren rennen laat
zwierend over landerijen en haarden
hij die spoort onder de uitklarende hemel
over het nog onbetreden wit
de volle baard berijpt
met tred vast en hoeven dof
het klappen van de zweep
muziek die maant tot slaap
hij die z’n stappen achterlaat
rond menig dampende steen
waaronder vreugde wordt verwacht
http://rudolf.web-log.nl
Rudolf (c) 08-01-2009
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Vrijdag, januari 09, 2009 15:15 |
| Indrukwekkend heel bijzonder schrijven! Liefs,dicky p.s. hartelijk dank voor je reacties elders! |
|
| Froukje Vos: | Vrijdag, januari 09, 2009 11:08 |
| Mooi dit gedicht! liefs Froukje |
|
| Rudolf: | Vrijdag, januari 09, 2009 09:44 |
| Dear Cobie: ik schijn ook (door mijn geweldloosheid, afschuw hebbende van alle vormen van geweld/oorlog en dit ook uitprekend) een bijzonder mens te zijn... Liefs u2 |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, januari 09, 2009 09:25 |
| elders las ik het al, bijzonder schrijven lieve groet en goede morgen Cobie |
|
