Voorbij...
Jouw gezicht begint te vervagen
de lijnen worden zachter
je stem trilt minder in m’n hoofd
een deel van jou laat ik achter
Steeds vaker besef ik, dat de tijd
waarin wij samen waren
korter was dan de lange weg
die ik nu alleen moet klaren
De onenigheid die we hadden
de ruzies en eindeloze irritaties
worden overspoeld door liefde
er is geen plaats voor frustraties
Je lach verdwijnt naar ’t verleden
de herinneringen zullen verfijnen
want jouw dood heeft door de tijd
de scherpe kanten doen verdwijnen...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Ingna | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||