armoede in de wereld
Ik liep door de straten van een Afrikaans land en zag de armoede.
Dan pas besefte ik dat niet iedereen leefde zoals wij.
Een kind huilde tranen van armoede, van angst en van honger
Geschokt en verbaasd voelde ik de woede in mij opkomen.
Onbegrijpend waarom daar alles anders is,
Liet ik het kind alleen…
Vol spijt en tranen zakte ik neer in het stoffige zand.
Met mijn hoofd in mijn handen dacht ik na hoe perfect mijn wereldje was.
Die overbodige luxe, dat onbezorgde leven vol vreugde en geluk.
Hoe kon ik zo blind zijn ?
Hoe kon ik zo egoïstisch zijn ?
Op die dag besefte ik dat deze oneerlijke wereld niet meer te redden valt.
Ik alleen kan deze armoede niet oplossen,
We moeten ons samen verenigen ,
Alleen zo kunnen we het gelukkig zijn creëren.
Reacties op dit gedicht
| *LoveGirl*: | Zaterdag, januari 14, 2006 19:22 |
| Een heel erg mooi gedicht, en het is helemaal waar. | |
| Laurens Windig: | Donderdag, april 04, 2002 10:36 |
| Rijkdom is een gevoel dat je moet koesteren zinder de materie. Soberheid is wat ik bewonder in het bezit van vele allochtone medemens. | |
| Susanne X: | Donderdag, april 04, 2002 09:11 |
| Rijkdom is heel oneerlijk verdeeld in deze wereld... | |
Over dit gedicht
| Auteur: anouk | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2002 | ||
| Thema's: | ||