Elke dag weer die klappen
Elke keer weer die zucht
Steeds maar weer die blauwe plekken
Weer de vraag hoe je er aan bent gekomen
Niet wil toegeven dat je bent geslagen
Weer de smoes dat je op straat bent gevallen
Na een tijd geloven ze je niet meer
Ze willen de waarheid weten
Maar je blijft de smoezen volhouden
En daarna verberg je de vele plekken
Steeds weer en steeds meer
Niemand die je wilt vertrouwen
Niemand die je helpen wil
Je moet het steeds alleen doen
Maar dat doet gewoon te veel zeer
Na een tijd lukt het verbergen niet
En zeg je het tegen je mentrix
Wat ze liever niet horen wilt
Ze wilt je helpen
Maar jij wilt geen hulp meer
Omdat je het altijd alleen moest doen
Je gaat nu naar een ander gezin
Je moet zelf op therapie
Steeds wordt het moeilijker
Je ziet het niet meer zitten
Je wilt het liefst weg van hier
Dat zie je nu als enige manier
*ik heb het zelf niet meegemaakt. maar door vele verhalen die ik heb gehoord en gelezen, wou ik er een gedicht van maken. *