Donkere wolken samen gepakt aan de horizon.
Ik weet nog goed hoe het begon.
Alleen maar regen.
Alles zat me tegen.
Maar wat zie ik daar verschijnen.
Achter die donkere wolken komen zilveren lijnen.
Een zon begint langzaam te stralen.
Zal het geluk me dan toch nog in halen.
Het is nog vroeg om er echt iets over te zeggen.
Maar het gevoel laat zich niet naast me neer leggen.
De stralen zijn nog pril.
Ik weet niet zeker of zij het ook wil.
Misschien na al die jare.
Vind ik nu de ware.
Ik weet het echt niet meer.
Al die twijfels doen echt zeer.
Als ze er voor kiest zal ik er zeker voor gaan.
Al die gevoelens zo beangstigend en toch aangenaam.
Mijn hoofd slaat op hol.
Mijn hart schiet weer vol.
Mijn ziel kort geleden nog verscheurt.
Wordt in ene weer opgebeurd.
Ik weet niet wat ik moet denken.
Ik heb nog wel zeer veel liefde om te schenken.
Zijn mijn gevoellens echt waar.
Hou ik echt nu al van haar.
Tijd kan het alleen zeggen.
Ik wou dat iemand het me uit kan leggen.
Kan ik nog iemand vertrouwen.
Kan ik nog op iemand bouwen.
Ik denk het wel.
Dat is wat me gevoel me vertel.
Zeg me dat het waar is.
Haalt ze me uit deze gevangenis.
Met haar praten vind ik fijn.
Oh alsjeblieft laat het de ware zijn.
Ik zal haar alles geven.
Mijn ziel, zaligheid en mijn leven.
Ik zal echt voor haar gaan.
Er zal niemand anders voor me bestaan.
Kan ik nog op mijn gevoel vertrouwen.
Zal ze echt van me houden.
Gaat het leven van af nu echt over rozen.
Of blijf ik met de kraan open hozen.
Bestaat er zo iets als liefde en trouw.
Of zijn het illusies waar ik op bouw.
Wil ik te graag.
Of bestaat ware liefde nog vandaag.
Twijfel en onzeker heden.
Allemaal ontstaan door me verleden.
Maar als er een ding is wat ik kan.
Dan is het houden van.
Ik hoop dat de zon door breekt.
En dat voor mij de dag aan breekt.
Liefde is bij mij weer gaan bloeien.
Ik hoop dat het tot iets moois gaat groeien.