Een ontwaakte wereld.
Een ontwaakte wereld.
Waarom voelen je lippen zo koud aan,
is onze liefde ergens zoek aan het raken.
Ben je niet langer meer met me begaan,
of bekeek je me alleen onder het laken.
Ik heb het mes nooit gevonden,
dat in mijn hart een wond heeft gemaakt.
Dat me tot het binnenste heeft verslonden,
waarna je me nooit meer hebt aangeraakt.
Maar waar schuilt je schuld,
had waanzin zich niet in je verspreid.
Toen dat ik je verhaal had onthuld,
en niet langer meer geloofde in spijt.
Dit bedrog word te veel voor mij,
de passie met heel je hart.
Waren de woorden die je zei,
maar klinken nu zo verwart.
Je baant je weg in mijn verdriet,
opzoek naar het verleden.
Dat je zo diep in me achterliet,
dat ik het niet kreeg weg gesneden.
De tijd is gekomen,
mijn rustplaats word gegeven.
Zodat ik in de eeuwigheid kan dromen,
op weg naar een beter leven.
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zondag, januari 18, 2009 21:27 |
| gevoelig en moedig neergezet | |
| Noorderlicht66: | Zondag, januari 18, 2009 19:57 |
| Pijnlijk rakend schrijven, prachtig verwoord! Liefs N66 |
|
| semara : | Zondag, januari 18, 2009 18:34 |
| Het is een mooi gedicht en toch lees ik het met scherpe randjes:D | |
Over dit gedicht
| Auteur: Joeke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||