Oud, schuifelend, zet hij zijn kratje neer
uit zijn binnenzak een stapeltje papier.
Moeizaam klimt hij omhoog, kijkt eens rond
en ziet enige mensen die zich verzamelen.
Langzaam rolt hij de eerste bladzij uit
en met zachte stem begint hij te spreken.
Als de woorden uit zijn mond rollen
zijn er steeds minder die doorwandelen.
Zijn woorden winnen al snel aan kracht.
Iedereen luistert steeds aandachtiger
naar zijn woorden, zinnen en dichten,
en hoe ze samen zijn verhaal vertellen.
Langzaam begint hij de mensen te betoveren
met emoties, fictie, excuses en liefde.
Zijn illusie danst snel door de menigte
die wordt verblind door zijn woordspellen.
Een zucht van waardering gaat door de groep
als zijn laatste blad opgevouwen wordt
en wordt teruggestopt in zijn binnenzak.
Jasje dicht, een kleine buiging, een glimlach.
Met een kreun stapt hij van zijn kratje
hangt het met een touwtje over de rug.
De mensen kijken, met enig geroezemoes,
hij komt wel weer terug, de volgende dag.
---
aangezien ik (bijna) niemand bij leeftijd ken,
vond ik dit wel passen bij diegene die ik in gedachten heb..
---