mijn pad kronkelt niet meer
de kuilen die gegraven zijn
daar val ik niet in
mijn benen zijn al te vaak
gebroken
waar paden kronkels maken
op eigenwijze plekken
daar wijk ik maar vanaf
de voetsporen door het moeras
volg ik niet
want als ik moet verzuipen
is t wel op mijn eigen manier
ik loop wel alleen
samen met mijn gebarsten dromen
met niets meer dan mezelf
want mijn vroegere metgezellen
hebben me niet geleerd
op eigen benen te staan
van gedragen worden is
nog nooit iemand groot geworden
ik loop verder
met alleen mezelf als gezelschap
en rechte rug de toekomst in
maar wel zelf!!!
Reacties op dit gedicht
| Werner Domroese: | Zaterdag, maart 07, 2009 03:02 |
| If you want something done right, do it yourself. Yes, the past can hurt. Hakuna Matata. Deze woorden komen op bij het lezen van dit mooie gedicht. Misschien niet de bedoeling, maar toch associeert het voor mij. Graag gelezen. |
|
| lommert: | Woensdag, januari 21, 2009 16:40 |
| sterk willen te lezen...rechte rug...wat anders;) liefs van mij willem |
|
| xavion: | Dinsdag, januari 20, 2009 18:55 |
| Sta er als een baksteen achter, al wel ééntje vol gevoel... ;) |
|
| isolina: | Dinsdag, januari 20, 2009 10:05 |
| heel goed volg je eigen weg quadesh . mooi weer gegeven . yahete knuff maria (Isolina) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 20 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||