Vermoeid laat ik mijn benen hangen
boven de afgrond onder het balkon.
Vier papieren vliegtuigjes
naast me op de grond, afwachtend
welke kant de wind opwaaien gaat.
Onder mij kleine mieren
de bewoners van mijn flat.
Ik ken ze niet, hoeft ook niet,
ze worden vanzelf deel van mij
als ik de vleugels naast me loslaat.
Kleine woordjes heb ik achtergelaten
losse gedachten en vage ideeën.
Als de mieren bij mij aankloppen
hebben ze iets om over te spreken
mochten ze mij willen benaderen. (En ook durven.)
Misschien vertellen ze mij verhalen
die ik opnieuw zou kunnen verwoorden
en loslaten op nieuwe vliegtuigjes.
Dan laten ze nieuw bloed vloeien
door mijn te kleine dichtader.
De zachte bries waait door mijn haren
tijd om ze maar los te laten.
Mijn woorden glijden door de lucht
en benaderen zeer langzaam mijn publiek
dat ik niet voor het kiezen heb.
Voor de papieren engelen uitgegleden zijn
en de mensen mijn woorden zullen lezen,
ben ik alweer naar binnen gevlucht.
Mocht dan nu de bel van mijn deur zoemen
zal ik de deur misschien willen openen. (En ook durven.)
| eye witness: | Dinsdag, maart 03, 2009 17:11 |
jij klikt de gedichten aan...niet ik.. (nu ja..nu dus wel maar..) :p |
|
| Jasper de Jong: | Woensdag, januari 21, 2009 23:17 |
| Dat er geen vragen zijn is al heel knap. Nu nog angsten overwinnen blijkt! Succes. |
|
| red one: | Woensdag, januari 21, 2009 16:26 |
| :) Leuk idee! | |
| Sifra.: | Woensdag, januari 21, 2009 14:59 |
Tuurlijk durf je dat! Groetjes, Sifra |
|
| Auteur: Punt | ||
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||