De Leeuw van het Leven 6:26 PM 4/4/2002

-als mijn Leven een jungle is, vormt Gevoeligheid haar koning en ben ik slechts een Aap-

Verwelkomt door een luid gebrul, loopt hij steevast door
Verblind door z'n eigen onbenul, heeft hij voor gevaar vooralsnog geen gehoor
Langzaam maar zeker vervaagt dan het daglicht
Maar hij loopt door, soms zelfs met z'n ogen dicht
In eenzaamheid geen vriend gevonden, maar toch niet alleen
Te diep dit hol binnengedrongen, waar moet dit in Gods naam toch heen?
De rotswand aftastend, zakt hem ineens de moed in de schoenen
Doodsbang nu, zal hij zich met dit noodlot moeten verzoenen
Zich vastklampend aan een handjevol herinneringen, weet hij zich plots geen raad
Het zicht is slecht, wanneer hij merkt dat er iets tegenover hem staat
Zachtjes mompelt ie: Dus dit is dan het beest
Dit is waar ik altijd zo bang voor ben geweest
Twee felle fonkelende ogen staren dwars door hem heen
Dan weet hij zich plots in een greep gevangen, al huilend roept ie: Waar is nu toch iedereen?
Hevig gekwetst en geraakt, maar het beest kent geen genade
Woedend, is het ontwaakt en leert het hem nu door zijn eigen pijn te waden
Voor eeuwig zal hij deze helse marteling moeten ondergaan
Tot bloedens toe beangstigd, verwond door de Leeuw van het Leven...zich afvragend: Waarom komt hier geen einde aan?