het woelige verleden
Het is niet te vergeten,
niemand zou dit mogen weten,
hoe de anderen je kwetsen,
met woorden, niet met kletsen.
Soms gebeurt het wel,
anders wacht je op de bel,
die nooit lijkt af te gaan,
en nergens waar je kunt staan.
Altijd maar alleen,
overal een neen,
niemand die je wil,
daar zit je dan stil.
Soms wil je sterven,
niet zonder scherven,
in een bloedige hel,
maar dan plots...
gaat de bel.
niemand zou dit mogen weten,
hoe de anderen je kwetsen,
met woorden, niet met kletsen.
Soms gebeurt het wel,
anders wacht je op de bel,
die nooit lijkt af te gaan,
en nergens waar je kunt staan.
Altijd maar alleen,
overal een neen,
niemand die je wil,
daar zit je dan stil.
Soms wil je sterven,
niet zonder scherven,
in een bloedige hel,
maar dan plots...
gaat de bel.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Luc diamant | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||