Spiegel
Het rimpelloze zwarte water
Spiegel van m’n denken en gevoel
Het wordt beroerd en vertroebelt tot
Een echo van klanken zonder kleur
De golfjes worden golven
De scherven vallen uiteen
En steken in m’n hart omdat
Het gemis veel te groot is
Het woelend zwarte water
Gebroken spiegel van m’n ziel
Het donker gat verwijdt zich verder
Waarin ik schreeuwend zonder klank val
Spiegel van m’n denken en gevoel
Het wordt beroerd en vertroebelt tot
Een echo van klanken zonder kleur
De golfjes worden golven
De scherven vallen uiteen
En steken in m’n hart omdat
Het gemis veel te groot is
Het woelend zwarte water
Gebroken spiegel van m’n ziel
Het donker gat verwijdt zich verder
Waarin ik schreeuwend zonder klank val
Reacties op dit gedicht
| Juva: | Zondag, april 07, 2002 23:56 |
| Die eenzaamheid blijft niet duren, echt niet. Ik denk dat je het echter wat moet kunnen loslaten, er niet zo bewust stil bij staan, hoe moeilijk ook...en echt alleen ben je niet, nee toch?!! Poosje geen juufmail gehad he, ik merk het;) haha, nee no kidding. Vergeet deze regel nooit: Hoop op geluk, een hele hoop! Liefs. |
|
| Evi: | Vrijdag, april 05, 2002 22:03 |
| Heel mooi, Ik hoop dat het water ijs wordt en dat je over je pijn kan lopen naar de overkant, t is je gegunt, k*s en heel veel liefs Evi |
|
| waterval: | Vrijdag, april 05, 2002 11:48 |
| hééééél mooi....... | |
| free: | Vrijdag, april 05, 2002 10:58 |
| heel mooi...en je verdriet goed voelbaar overgebracht... liefs free |
|
Over dit gedicht
| Auteur: petrarcus | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2002 | ||
| Thema's: | ||