Een dag zoals gisteren
De radio speelt zachtjes,
de hits van alledag.
Hopelijk duurt het nog even,
voor ik weer naar school toe mag.
Mijn hond jankt zachtjes,
na mijn snikkende tranen.
Het verdriet vult de kamer,
gelukkig zijn we nog samen.
Ik kan er niets aan doen,
dat ik me zo voel.
Mensen die naar me zouden luisteren,
hadden geweten wat ik bedoel.
Niemand kijkt naar me om,
want ik had tenslotte ongelijk.
Nu moet ik me groot houden,
terwijl ik de tranen ontwijk.
de hits van alledag.
Hopelijk duurt het nog even,
voor ik weer naar school toe mag.
Mijn hond jankt zachtjes,
na mijn snikkende tranen.
Het verdriet vult de kamer,
gelukkig zijn we nog samen.
Ik kan er niets aan doen,
dat ik me zo voel.
Mensen die naar me zouden luisteren,
hadden geweten wat ik bedoel.
Niemand kijkt naar me om,
want ik had tenslotte ongelijk.
Nu moet ik me groot houden,
terwijl ik de tranen ontwijk.
Reacties op dit gedicht
| MoOoW: | Dinsdag, maart 10, 2009 23:24 |
| ik ben het met die 3 onder mij eens... toon je gevoelens opkroppen heeft geen zin dan komt het ooit togg weer terug maar dan veel erger;) | |
| Fairouz: | Dinsdag, januari 27, 2009 13:19 |
| Sluit me geheel bij Sunset zijn mening aan...het heet leven ! Liefs, Fairouz |
|
| sunset: | Dinsdag, januari 27, 2009 11:43 |
| Waarom zou je je moeten groot houden als je verdriet voelt? Ik heb dat zelf nooit gedaan hoor. Tenslotten is leven ook emoties en relaties emoties tonen (of je nu vrouw of man bent). En wat heet ongelijk? Fouten mogen we gelukkig maken zolang we er van leren. Liefs en warme knuf, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lola.. | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||