Mijn stad
Hoe vaak heb ik hier gelopen,
hoeveel meters, welke gedachten,
hoeveel nake nachten, mijn stad.
Heb ik haar schoonheid aanvaard
enkel door te beleven,
heeft zij mij weten herbeleven,
mij steeds anders gemaakt,
alleen in mijn gedachten.
Ik zag de contouren
van haar kaders,
voelde het water onder
haar aderen stromen.
Ik zag de lijnen
duidelijker dan tevoren,
hoewel zij altijd dezelfde was.
Lijnen van lichtende kralen,
trillend door de wind,
daken fier en buigend,
toen ik langzaam naderde.
Ik zag haar stenen,
mijn benen hebben haar gezoend,
ik zag huizen rondom
trotse kerken, van mensenhand.
Huizen van weleer die
spraken over hun meesters,
sterfelijker dan zij,
al waren zij van steen.
Ik zocht naar woorden,
maar toen ik binnen was,
redeloos als pas geboren,
ontwakend in stilte.
Ik doe nu verder,
stap deze nieuwe wereld binnen,
zonder taal, zonder zinnen,
geniet, als een klein kind.
Het kind dat onbedorven,
zonder rede mag zijn,
en zie mijn stad;
voor het eerst
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Vrijdag, april 05, 2002 18:14 |
| Wauw ....... een gedicht vol stadse bezieling .... Sheena |
|
| Ron The Don: | Vrijdag, april 05, 2002 13:44 |
| Heel goed. Leer je routs waarderen. Als je weg bent uit je stad weet je pas wat je achter laat. Mzzl Ron. |
|
| free: | Vrijdag, april 05, 2002 13:28 |
| heel graag gelezen! liefs free |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gertjan | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2002 | ||
| Thema's: | ||