De ziel
En het was vroeg die avond, ondanks drang tot slaap kwam deze niet, ik tuurde naar buiten, naar de wolken, toen mijn ogen aan het donker gewend waren, zag ik ze, wolk na wolk met hier en daar een ster voorbijdrijven, op maat van eb en vloed. Ik raakte ontroerd, was ik dat moment zielsgelukkig? Wat is zielsgelukkig zijn, en waar zit de ziel? Wat bezielde me opeens?
Binnen streek ik door mijn haren, voor me lag een blanco stuk papier, ik sloot mijn ogen, ik hoorde de stilte van de nacht. Ik pakte het potlood en begon als vanzelf te tekenen. Heel kinderlijk, een poppetje, heel simpel, met een stralende zon in het midden. Een gelukkig mens dacht ik nog.
Daaromheen kwamen als vanzelf regenboogvormen, de persoon met al zijn emoties, circelvormige lijnen, het leek alsof de ziel omarmd werd door de lijnen, symbolisch was het zoals ik ernaar keek. Emoties als angste, woede, hebzucht, verdriet, je kent ze wel, blokkeerden letterlijk de ziel. Kon het simpeler uitgelegd worden?
Terug in de werkelijkheid, de volgende dag. Emoties moet je niet onderdrukken bedacht ik helder, want wanneer we weten waarom we ons voelen zoals we ons voelen gaat er een lichtje branden, waarschijnlijk groen, als teken dat de ziel weer verder kan. Ik speel die ochtend wat muziek, het gaat als nooit tevoren, alle grepen gaan vanzelf, perfect in een soort van eerste keer.
't Luisteren naar je eigen lichaam, (pijn is teken van stapje terug), je eigen gevoelens, (daar ben je immers mens voor), vermengd met een persoonlijkheid vol goede bedoelingen, laat je het gevoel toe, en je weet, het is goed zo, dit is geluk, zielsgeluk.
Binnen streek ik door mijn haren, voor me lag een blanco stuk papier, ik sloot mijn ogen, ik hoorde de stilte van de nacht. Ik pakte het potlood en begon als vanzelf te tekenen. Heel kinderlijk, een poppetje, heel simpel, met een stralende zon in het midden. Een gelukkig mens dacht ik nog.
Daaromheen kwamen als vanzelf regenboogvormen, de persoon met al zijn emoties, circelvormige lijnen, het leek alsof de ziel omarmd werd door de lijnen, symbolisch was het zoals ik ernaar keek. Emoties als angste, woede, hebzucht, verdriet, je kent ze wel, blokkeerden letterlijk de ziel. Kon het simpeler uitgelegd worden?
Terug in de werkelijkheid, de volgende dag. Emoties moet je niet onderdrukken bedacht ik helder, want wanneer we weten waarom we ons voelen zoals we ons voelen gaat er een lichtje branden, waarschijnlijk groen, als teken dat de ziel weer verder kan. Ik speel die ochtend wat muziek, het gaat als nooit tevoren, alle grepen gaan vanzelf, perfect in een soort van eerste keer.
't Luisteren naar je eigen lichaam, (pijn is teken van stapje terug), je eigen gevoelens, (daar ben je immers mens voor), vermengd met een persoonlijkheid vol goede bedoelingen, laat je het gevoel toe, en je weet, het is goed zo, dit is geluk, zielsgeluk.
(een oudje maar mijn gedachten brachten me hierbij terug)
Reacties op dit gedicht
| lommert: | Zaterdag, januari 31, 2009 15:40 |
| dit is een bijzonder schrijven...spreekt me enorm aan....de ziel en zielsgelukkig....bedankt;) willem |
|
| Nummer 127: | Zaterdag, januari 31, 2009 00:02 |
| wow zoveel om over na te denken, hier kom ik nog wel eens op terug morgen Nr 127 |
|
| japonica: | Vrijdag, januari 30, 2009 18:18 |
| Bijzondere reflectie...De voorlaatste alinea spreekt me erg aan... Je bent op de goede weg om ook een kanjer te worden :D:D Fijn weekend |
|
| Dwaallicht: | Vrijdag, januari 30, 2009 16:46 |
| Heel mooi omschreven! Liefs Dina |
|
| Quicksilver: | Vrijdag, januari 30, 2009 16:05 |
| Prachtig tot in je ziel! liefs,dicky |
|
| 88: | Vrijdag, januari 30, 2009 15:55 |
| ik vind dit mooi | |
| Roo$je: | Vrijdag, januari 30, 2009 15:55 |
| Graven tot het diepste van je ziel, tot dat je dat klein stukje geluk weer vond... Prachtig schrijven!! With Love, Kus |
|
| lexx: | Vrijdag, januari 30, 2009 15:24 |
| ik begrijp er niet veel van. je leert een mens mens te zijn? | |
| kerima ellouise: | Vrijdag, januari 30, 2009 15:14 |
| een prachtig stukje zielsgraven dit...eigen gevoel toelaten is vaak heel heftig...en sleurt je mee naar de diepste kraters...maar nadien...een overwinning omdat je weer verder kan liefs kerima ellouise |
|
| karinvangelder: | Vrijdag, januari 30, 2009 14:54 |
| prachtig neergezet Cora . schrijven en muziek is de beste medicijn , daar leg je al je gevoel in. heel mooi dit ! liefs, Karin. |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, januari 30, 2009 14:44 |
| zeker, sorry foutje | |
| Roland Hainje: | Vrijdag, januari 30, 2009 14:42 |
| sterk en herkenbaar geschreven, Cora ! `t lijkt, alsof een ''inspiratieloze'' zoekende kunstenaar schrijft. warme groetjes en liefs, Ro;) |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, januari 30, 2009 14:40 |
| ja ontroerend is zejker dit schrijven vanuit je hart liefs Cobie |
|
| isolina: | Vrijdag, januari 30, 2009 14:22 |
| zielsmooiiiiiiiiiiiii . knuff maria (isolina) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Cora (ZIJ) |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 30 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||