Soms ontmoet je iemand, een nieuwe collega of een nieuwe kennis van een vriend.
Dan bekijk je die persoon eerst even en de eerste indruk geeft al een beeld van hoe ie zou kunnen zijn. Tenminste mij wel. Komt u dat bekend voor?
Nu ben ik van nature iemand, die graag stiekem anderen bekijkt in de ruimste zin van het woord. Ik let op lichaamstaal, ogen, de toon waarop mensen praten en hun woordgebruik. Ik kijk naar gezichtsvorm, kapsel, kledingstijl en meestal op een wijze alsof ik er niet ben. Ik ben als het ware het behang aan de muur. Ik geef niets, dus ik krijg puur natuur terug.
Daarna maak ik aannames. Ik creëer dus een bepaald profiel in mijn hoofd en zodra ik “aanwezig” ben en contact wordt gelegd op welke manier dan ook, ga ik automatisch mijn aannames checken.
Zo kwam ik laatst in de supermarkt. Terwijl ik met mijn karretje richting kassa loop, valt mijn oog op een nieuwe caissière. Ik bepaal altijd mijn keuze voor de kassa aan de hand van een aantal criteria. In geval van een hele volle kar: de twee rechtse kassa’s want die hebben een langere band. Daarna kijk ik welke het snelst zal zijn. Ik vergelijk de caissières en houdt rekening met het aantal wachtenden en of die vervelende kinderen bij zich hebben. Zij hebben namelijk hun zaken minder goed voor elkaar en zullen dus ook niet het snelst zijn met hun boodschappen inpakken.
In dit geval had ik niet zo veel ingeladen, gewoon wat verse groenten en vleeswaren en nog wat kleinigheden die ik eerder vergeten had mee te nemen met de wekelijkse gang naar de supermarkt. Dan is het erg aanlokkelijk om even te kijken, wat voor vlees in de kuip ze hebben binnengehaald, om het maar even oneerbiedig te zeggen.
Zoals gewoonlijk bekijk ik het even en besluit voor mezelf: een jong en onverschillig type, geen zenuwen en zonder haast. Ik leg mijn spullen op de band en ze begint met me te begroeten door middel van een hallo en kijkt me daarbij aan. Begroeten is standaard in de winkel, maar dat ze me aankijkt, daar krijgt ze van mij een punt voor! Ik ben aangenaam verrast. Terwijl ik de boodschappen inpak, houd ik een oogje in het zeil. Inderdaad: geen haast. Maar gelukkig ik ook niet en bij het afrekenen kijkt ze me weer netjes aan. Uiteraard zeg ik netjes en gemeend “dank je wel”, als zij mij het wisselgeld teruggeeft. Dan volgt er normaal gesproken weer zo’n standaard riedeltje “prettige dag nog”, ik zeg dan “hetzelfde” en zij dan weer “tot ziens”. Voor mij het moment van de waarheid. Want een onverschillig type roept zoiets gewoon in de lucht. Ik kijk haar recht in het gezicht aan, zij mij ook. En ze zegt het werkelijk bewust en gemeend. Hmmm, interessant.
Mijn aanname klopte niet; ze was niet onverschillig. Op weg naar huis met gemengde gevoelens blijft het spoken in mijn hoofd, want ik ben blij om niet onverschillig behandeld te worden. Maar ook teleurgesteld, dat ik me in mijn aanname heb vergist. Kent u dat ook?
Het laat me niet los, tot ik eindelijk besluit wat de reden is van haar betrokkenheid en ze nóg niet onverschillig is. Natuurlijk is zij nieuw en elke nieuwe baan is leuk, dus logisch dat zij het nog niet in de lucht roept. En ik besluit dat ik misschien toch gelijk heb, maar dat op een later tijdstip nog eens zal moeten toetsen. Ik en mijn rare tic, denk ik dan.
De rust keert terug en ik ruim mijn boodschappen op. Alweer zo laat? Weer een stukje dichter bij de toekomst…
;-)
30-01-2009
| fortuna: | Woensdag, februari 04, 2009 13:58 |
| soms heb je ook van die caissières waar je eerder een akkefietje mee had. Die vergeet je ook nooit meer! :D Well done! Liefs |
|
| lommert: | Zaterdag, januari 31, 2009 15:51 |
| ...mm..werk aan de winklel dan...zorg dat ze bij het zien van jou eerdaags dan opspringt van blijheid...wat ze bij een ander dooet; maling aan..haha.....ik ben een ''onthoud man''...liefs van mij en graag gelezen... willem |
|
| 88: | Zaterdag, januari 31, 2009 14:43 |
| ik stond vandaag bij de kassa met slechts een vergeten zakje macaroni, dat was het, een klant voor mij vroeg ik bij het aanschouwen van een megavolle kar, mag ik dit voor u afrekenen terwijl u de boodschappen op de band parkeert? Ze keek me recht aan en zei -NEE.. ik doe ook mijn boodschappen dus wacht maar gewoon op je beurt- ik vond haar lief...:( | |
| ela: | Zaterdag, januari 31, 2009 14:36 |
| Het lijkt mij leuk met jou te gaan winkelen. ela |
|
| Narcis(t): | Zaterdag, januari 31, 2009 14:18 |
| :) leest vloeiend mijn complimenten! |
|
| Dwaallicht: | Zaterdag, januari 31, 2009 14:09 |
| :-) Herkenbaar en heel erg genoten van dit schrijven... fraai neergezet! Liefs Dina |
|
| Cora (ZIJ): | Zaterdag, januari 31, 2009 12:02 |
| Hmmm, de tijd van de verhalen schijnt aangebroken te zijn... Tja, nieuwelingen houden zich nog netjes aan de regeltjes ;), kijk over een half jaartje nog eens zou ik zeggen (A) |
|
| semara : | Zaterdag, januari 31, 2009 11:52 |
| Ik pik altijd de snelste uit:D | |
| PoeMustDie: | Zaterdag, januari 31, 2009 11:25 |
| Met plezier gelezen, beste Artifex! PoeMustDie |
|
| lexx: | Zaterdag, januari 31, 2009 10:32 |
| en daar sta ik dan met mijn kar vol magnetronmaaltijden en overvloedige wijn. ik kan net zo goed "ter adoptie aangeboden" op mijn voorhoofd plakken he. :) |
|
| lexx: | Zaterdag, januari 31, 2009 10:27 |
| ik bepaal mijn kassakeuze aan het aantal dames die in de rij staan. bij hen steek ik dan vervolgens mijn neus in het haar. en dat is wat ik nu ook ga doen! :) superverhaal! |
|
| Windwhisper: | Zaterdag, januari 31, 2009 09:50 |
| zat ik een heel verhaal te typen, was de pagina verdwenen, had net zo''n haast als ik bij de kassa, ik wil dan ook gauw weg super schrijven Artifex ter overdenking meegenomen liefs Cobie kuzzz |
|
| Auteur: Artifex |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||