bemoedigend

bemoedigend

soms, als de weerstand erg sterk in je groeit

wordt het zicht naar de levenslust meer en meer vertroebeld en vermoeid

de geest leert je een koud lesje vanuit verstand je hart daar in tegen geeft je bemoedigend licht en ruimte een warme hand het zicht door de sluier van verdriet geen openheid meer geeft in passie vol leven laat daar in tegen het zien opengaan van de bloem, je in verrukking weg zweven de twijfel hoe te dansen in het leven zonder zicht van versluierend berouw zoals arrogantie de bewustwording van liefde het hart op slot zet in ijzige kou eenzaamheid en onvrede je geschenken laat wegkwijnen zonder naar waarde te erkennen illusie de discussie gaande houdt, het verstand laat mennen heerlijk, dan eindelijk te voelen het machtige vonkje van vrede in je hart, niet meer anders te willen dan deze start dit sprankje van overgave het ijs doet smelten in je ziel je ogen weer doet gloeien en laat ronddraaien je levenswiel

Geschreven door

Mig

Reacties op dit gedicht

Mig vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Over dit gedicht

Auteur: Mig
Gecontroleerd door: Anastacia
Gepubliceerd op: 01 februari 2009
Thema's: [Ondeugend]