Introvert

De rare bochel op mijn rug
waarachter jij je verstopt
zal vanzelf wel verdwijnen
met het houden van erbij.
Kom toch eens een keer
uit de smalle schaduw
van mijn brede schouders (kuch)
en laat jezelf eens leven.

Je bent zoals je bent
lief, verlegen, ingetogen.
Ik hou van dat zachte deel
meer nog dan het aggresieve.
Laat je ogen zien, je gezicht.
Langzaam maar zeker zul je zien
dat jouw wereld niet zo hard is
als men het doet lijken.

Geschreven door

Punt

Reacties op dit gedicht

Punt vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

little fly:	Woensdag, februari 04, 2009 20:45
mooi geschreven Liefs, Linda

Quadesh:	Woensdag, februari 04, 2009 18:32
ja mooi maar angst is vaak groter dan t gevolg waar mensen bang voor zijn. liefs

Cora (ZIJ):	Woensdag, februari 04, 2009 17:14
Nice schrijven Punt ;), ironie valt nog mee in deze :)

lexx:	Woensdag, februari 04, 2009 16:43
:)

Over dit gedicht

Auteur: Punt
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 04 februari 2009
Thema's: [JIJ] [Delen] [Ironie]