merk nu na 3 dagen
dat ik het niet meer kan dragen
voel me zo beroerd
ga dadelijk nog gevloerd
2 dagen bijna nonstop huilen
kon ik dat gevoel maar inruilen
heb zoveel pijn
van het gemis van de mensen die hier niet meer zijn
bang om thuis te blijven en om te gaan
maar waar anders kan ik dan staan
moet wel naar therapie toe
al dat gedoe
ik hoor daar niet thuis
het voelt niet pluis
het breekt me super erg
het verdriet was een heuvel nu de grootste berg
zo kan ik er niet veel langer tegen
maar wat zijn de andere wegen
stoppen met de behandeling
terwijl ik begon omdat het niet zo goed ging
wat moet ik met mezelf aan
nu ik hier vast kom te staan
begin mezelf steeds meer te haten
het geluk begint me te verlaten
angst sluit me in
en dat is nog maar het begin
tranen blijven stromen
m´n gevoel blijft komen
nog nooit heb ik me zo beroerd gevoelt
niemand zal snappen wat ik bedoel
zelfs tijdens m´n depri periode niet
en nu... tja ik weet het niet
ik stort langzaam maar zeker in
en voel me echt een min
voel me vies lelijk zwak
net alsof ik nergens iets van bak
niks kan
maar ach man
het moet nou eenmaal zo lopen
durf niet eens meer op geluk te hopen

ben bang voor wat komen gaat en de therapie en de toekomst hoe nu verder en wat als ik toch klinisch moet dat zal ik nooit niet gaan trekken ik ben gebroken van buiten en binnen m´n lichaam doet overal pijn en ik... tja ik wil zo niet zijn maar weet niet zo goed hoe ik wel wil zijn