eindeloos lieven
één maal verslapen
bederft de halve week
wanneer wij ons beliegen
doen wij dat in een
vreemde taal die elke
zinnelijkheid vermenigvuldigt
met de hartstocht van geest
hartkloppingen doen herinneren
dat enkel het lijf grenzen zet
aan de begeerte, ’t beroeren
onvoorstelbaar besluiteloos
is koud koel als onberekenbare factor
ooit onthuiden engelen
die niet door mijn lachen
verzoend worden.
sunset 05-02-2009
Reacties op dit gedicht
| Dwaallicht: | Vrijdag, februari 06, 2009 19:45 |
| Poetisch mooi verwoord! Liefs Dina |
|
| PoeMustDie: | Donderdag, februari 05, 2009 12:06 |
| Deze vind ik nog het beste! Filosofisch & ietsje balancerend over de rand van Goed& Kwaad (ongeveer). Mooi! PMD |
|
| roosjerood: | Donderdag, februari 05, 2009 10:27 |
| wat prachtig | |
| ~MeLoDy~: | Donderdag, februari 05, 2009 10:15 |
| prachtig... gr. MeLoDy |
|
| verhavert: | Donderdag, februari 05, 2009 09:43 |
| prachtig | |
| M-Rose: | Donderdag, februari 05, 2009 08:38 |
| wandel je poetisch door de city of angels, Ingo graag jouw woorden lezend |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||