In de put
Uit een bodemloze put
weerklinkt je noodkreet:
het leven is zinloos zonder dat geluk.
Je verloor meer dan je had,
je hoofd is zwaar als lood
en je verlangt naar de armen van de Dood
Je stikt in eenzaamheid
de put is voor jou te bodemloos.
Maar als jou een hand wordt aangereikt
sla je je er vast wel door
en ga je - langzaam maar zeker - vooruit
Je zult zien dat je niet alleen staat,
onze reikende handen vormen een touw
waar je je aan optrekken kan,
langzaam... hand over hand.
En als het even niet meer gaat,
bedenk waarom dit touw daar hangt.
Klim uit die put!
Want ver boven je schijnt de zon.
Je zult niet weten wat je ziet
als je uitgeput
weer boven water komt.
----------
Dit is een gedicht voor de mensen die het eens niet meer zitten in het leven... die depressief zijn, aan zelfmoord denken,.... Jullie voelen je eenzaam, depressief, verstoten,... maar toch zijn jullie niet zo alleen als jullie denken! Je vrienden en je familie staan achter je, steunen je en ze vormen een touw waar je je aan kunt optrekken. Daarom... blijf vechten, blijf doorgaan met de worsteling om uit de put te komen en denk aan de kracht van het touw. Je kunt weer zo gelukkig worden als vroeger, als je het gevecht tegen alles wat je neerdrukt wint. Geef het vooral niet op!!!
Reacties op dit gedicht
| ~.E.~: | Donderdag, oktober 03, 2002 17:47 |
| Hey Fenix Da's heeeeeeel mooi van jou om zoiets te schrijven! Dit onderwerp (depressie, zelfmoord,...) ligt me heel nauw aan het hart want ik heb ook 6 maanden lang als een zombie rondgelopen. Niets is erger dan geen zin meer te hebben in het leven en te smachten naar de dood. Eenzaamheid, leegte, verdriet,...allemaal gevoelens waarmee je te maken hebt in een depressie. VOORAL de eenzaamheid knaagt, dus dit gedichtje van jou is een heel mooi gebaar! De weg is lang, en alleen kan je het niet |
|
| real_girl: | Zondag, april 07, 2002 17:00 |
| ik las je gedicht zocht het touw vond het uiteinde met moeite ik greep het toen ik het in een hoekje vond maar het brak geen touw werd nog naar me gegooid ik las het nog es nog es en nog es opeens reken duizend touwen me toe rap was ik boven zag ik de zon die men er deed aan denken dat ik nog kon lachen ik dank en dank je je moet weten dat mij touw je altijd zal toereiken veel liefs van hanneke | |
| vlinder538: | Zaterdag, april 06, 2002 10:12 |
| eej lieverdje heel erg mooi gedicht zeg! en ik denk dat veel mensen hier wel wat aan zullen hebben inderdaad! als ze het lezen, blijft het toch hangen in hun hoofd, en dat is een goed teken mijn complimentjes, hihi kus Kimberley |
|
| Firebolt: | Vrijdag, april 05, 2002 23:57 |
| Fijn om te lezen..!! Laten we hopen dat die hand... of het touw er is.... Teveel mensen moeten alleen klimmen, helaas...:-(( |
|
| Happy: | Vrijdag, april 05, 2002 22:33 |
| Waww, lieverdje, ik denk dat dit gedicht voor velen een grote steun zal zijn. knuffie, Happy x |
|
| Robski: | Vrijdag, april 05, 2002 22:28 |
| Heel mooi geschreven.. mijn vriendinnetje is ook bezig met die klim... en de handen zijn er voor haar... Hopelijk haalt ze 't en zal ze de zon even in de ogen voelen prikken.. maar er later met volle teugen van kunnen gaan genieten.. :) Liefs, Rob |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fenix | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2002 | ||
| Thema's: | ||