kier
weemoed buigt met gebogen rug
geknuist tegen de beslagen ruit
en tuurt in dwaling naar de maan
groeizaam aan het donker zwerk
cirkelt gaatjes in ijle wasem
uitgeblazen met ‘n zucht
en groet de vorst boven grond
zwijgzaam tot de morgenstond
in een kleine kaarsenvlam
flakkerend door ‘n kier van wind
binnengeslopen als een dief
bij nacht langs de muren
edoch met frêle schijnsel
spreekt in ogenblik
uit spiegels der ziel
wijl de stilte breekt
sunset: | Vrijdag, februari 06, 2009 20:19 |
Zelfs door de kleinste kier schijnt toch weer licht. Niet? En leven is juist naar elk licht ''reiken''. Liefs en omarmende genegenheid, sunset |
|
lexx: | Vrijdag, februari 06, 2009 17:45 |
ik heb deze nu al een paar keer gelezen vandaag; en het is echt een soort elfentaal he. van die fluisterende woudnimfen, iets germaans, iets mistigs. dat beeld krijg ik telkens. x! :) |
|
karinvangelder: | Vrijdag, februari 06, 2009 12:21 |
mooi meis. maar denk om je rug hè ? hou je vooral rustig om goed te genezen liefs met knuf xx Karin |
|
verhavert: | Vrijdag, februari 06, 2009 06:18 |
een pareltje terug | |
ela: | Vrijdag, februari 06, 2009 00:22 |
Begin jouw gedichten meer en meer te waarderen.ela | |
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 06 februari 2009 | ||
Thema's: |