Konden we maar:

Het leven, soms hard, soms zacht,
Soms alleen, soms iemand die op je wacht.

Konden we maar de toekomst kneden,
Terug kijken naar toen, vooruit kijken in het heden.

Dat doen we wel, maar veranderen het niet,
Misschien bang, voor dat gene wat je ziet.

Positief denken, verder gaan,
Een nieuwe morgen, een glimlach bij het opstaan.

Donkere wolkjes, een regenbuitje wegjagen,
Samen, want angst hoef je nooit alleen te dragen.

Vragen waarom heeft geen zin,
Opgeven al te min.

Samen vechten, geen angst meer voor falen,
Dan zijn daar achter dat wolkje de eerste zonnestralen.

Die bijzondere manier, waarop jullie er mee omgaan,
Er niet alleen voor hoeven te staan.

Daar ben ik even stil van, ik ben even niet zo’n prater,
het steunen en houden van elkaar,
dat bewaar ik in mijn rugzakje voor later….