Verbazend licht, zo was jouw sterven.

Jouw lampje ging gewoonweg uit.

Maar wat ik door jouw dood zou erven,

dat was een onvoorziene buit

Je hebt me heel veel afgenomen,

ook zonder dat je dit ooit wist

Dat dat nog ooit terug zou komen;

Mijn vroegste jeugd, ooit uitgewist

Nu dat je weg bent kwam de vrede.

Heel ongewoon, maar ik werd blij.

Het past in gene mensenrede;

Maar jouw dood verloste mij.

Door jouw sterven werd ik levend.

Door jouw dood kwam ik tot bloei.

Door jouw heengaan kwam ik bevend,

tot een ongekende groei

In jouw dood kon ik vergeven,

dat wat onvergeeflijk leek

Jouw vergeven schonk mij leven.

Dat is wat belangrijk bleek.

Voor wat je deed en welke rede,

ook voor wat heel pijnlijk bleef.

Mijn kracht zat in die ene bede;

belangrijk is dat IK vergeef!

Werd ik eerst door angst gedreven, 

daar ontspringt nu een fontein.

Kan ik plotseling weer geven.

Jouw dood bleek een geschenk te zijn.