Ik heb je nooit begrepen
Vin, ik heb je nooit begrepen,
Jij bent als eerste dood gegaan.
Het mes was al voor jou geslepen,
En ik kon je voor die tijd nog niet verstaan.
De wonden die in jou ontstonden,
Vinden nu in mij hun einde.
Ik wil het geen voltooiing noemen,
Omdat ik je ziekten ken, en zonden.
Ik draag je nu als een anker aan mijn voeten,
Terwijl je in mijn hoofd nog groeit.
Ik wou dat je voor je schulden kon boeten,
Dat is niet gelukt, door jouw wonden nu totaal vermoeid.