zit hier alleen
met enkel dieren om me heen
voel verdriet
tranen die je ziet
bang voor morgen
een dag vol zorgen
hoeveel van die dagen
kan ik nog verdragen
vroeg of laat zal ik gaan
en daar (amersfoort/therapie) niet meer staan
zodra ik m´n eigen huisje en baan heb gevonden
ben ik niet meer aan mensen gebonden
zal ik verhuizen
en m´n eigen leven uit pluizen
alleen zijn
voelt nog niet fijn
maar ik moet er maar aan wennen
en er niet meer voor weg rennen
alles beter dan deze therapie
die
meer los maakt
dan ik in het leven ben kwijt geraakt
elke dag
met een lach
vroeg op staan
en naar therapie gaan
m´n masker brokkelt langzaam af
en dat is nog niet de grootste straf
niemand weet wat ik door maak
en hoe erg ik in paniek raak