Op de snelweg trekken kantoorgebouwen aan mij voorbij
Oh my God, wat staan er veel grote gebouwen zij aan zij
Duizende werkruimtes in maar slechts 1 gebouw
Duizenden mensen uren lang daarin in touw
Daarover nadenkende, verward dit mij
*
Wat doen die mensen toch allemaal daar de hele tijd
Een grote familie, maar iedereen is iedereen kwijt
Zelfs al werk je er jaren, je kent er maar een paar
Daarover nadenkende, denk je: hmmm, 't is toch raar
Wat brengt ons de "vooruitgang" die ons geestelijk bijt ?
*
Drommen mensen trekken er des morgens in
Gelukkig, de lift werkt, dat is alweer een gewin
Sommigen moeten helemaal naar boven
Anderen moeten zich lager uitsloven
Duizenden mensen verdelen zich, soms met tegenzin
*
De angst slaat je om het hart in een moment van rust
In je eigen werkruimte daar ben je je ineens bewust
Dat je omgeven bent van boven en tot onder
Van links en rechts, met ruimtes en gedonder
Wat voel je je dan nietig en een beetje ongerust
*
Is dit het leven van de moderne mens vandaag de dag
Een leven waarin hij als een soort van rat leven mag
Gebouwtje in, en gebouwtje uit
Is dat niet iets wat je tegen de borst stuit
't Enige wat ik eraan doe is hier neerpoten mijn beklag.
*
Flipper