niet laten zien wie ik ben
Ik ga lachend door het leven
Mijn verdriet hou ik verboren
Het is een gave die mij is gegeven
Alleen moet er goed voor zorgen
Dat het innerlijke goed vertopt blijft.
Ik zal mijn pijn verdringen als het verdriet weer aanklopt
Een masker op mijn gezicht
Zodat niemand aandacht voor me heeft
Zorgeloos en blij
Zo hoop ik dat ze mij zien
Thuis komt het verdriet
Als ik alleen thuis zit en niemand me ziet
En als er iemand komt snel mijn masker op
En het toneelspel kan weer beginnen
En zo gaat het elke keer
Ik ben het zo gewend
Ook al trek ik het niet meer
Opgekropte emoties willen naar buiten gaan
En stilletjes aan
Vergeet ik wie ik werkelijk ben
Mijn verdriet hou ik verboren
Het is een gave die mij is gegeven
Alleen moet er goed voor zorgen
Dat het innerlijke goed vertopt blijft.
Ik zal mijn pijn verdringen als het verdriet weer aanklopt
Een masker op mijn gezicht
Zodat niemand aandacht voor me heeft
Zorgeloos en blij
Zo hoop ik dat ze mij zien
Thuis komt het verdriet
Als ik alleen thuis zit en niemand me ziet
En als er iemand komt snel mijn masker op
En het toneelspel kan weer beginnen
En zo gaat het elke keer
Ik ben het zo gewend
Ook al trek ik het niet meer
Opgekropte emoties willen naar buiten gaan
En stilletjes aan
Vergeet ik wie ik werkelijk ben
Reacties op dit gedicht
| alyssaa: | Donderdag, februari 12, 2009 19:35 |
| Zo mooi dit gedicht ! Ik weet wat het is, heb precies het zelfde ;) liefs Alyssa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Not Happy | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 12 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||