nachtschade
zoals de geur van haar huid en haren
de rondingen van die heuppartij
je de ergste behoeften ontlokken
ligt ze daar te slapen, gewoon, onverschrokken
maar zij weet niet, het telg tot mij is verworden
ik met andere ogen kijk naar dit, schouwspel der natuur
het verlangen niet langer in me draag
voorzichtig toch die poging waag, ook al speel ik hier met vuur!
zoals wij vroeger speelden lief, zacht zand verkochten voor zout
toen jij mij blij je lach liet zien
had nooit gedacht dat ik misschien
zo’n verlangen koesteren zou, maar dat laat je nu vast koud
nog eventjes en ook jij ontwaakt, en zul je harten splijten
denk dat ik je slapen laat,
en in de nacht ik jou verlaat
omdat het anders echt niet gaat, lief, het zal me spijten…
Reacties op dit gedicht
| emil snijer: | Vrijdag, juli 22, 2011 11:39 |
| Weggehaald dus....hmmm spijtig geneog had emil alle reden om er een woordje bij te gebruiken om een persoon bij te sturen van zijn nogal vreemde commentaar. Er zitten namelijk meerdere aanwijzingen in dit gedicht waaruit een normaal verstandig mens kan opmaken dat het niet over een kind gaat. |
|
| emil snijer: | Maandag, februari 16, 2009 13:40 |
| Beste Arie, als jij een vrouw met ronde heupen als een kind ziet, dan twijfel ik aan je focus. iemand waarmee je samen in de zandbak hebt gespeeld, ("zachtzand verkochten voor zout") is dus ongeveer even oud! verder breekt een kind geen harten, dat maakt de 3e aanwijzing die je niet zag. geeft niet hoor, gewoon blijven proberen! eikel |
|
| arie: | Maandag, februari 16, 2009 13:16 |
| verstandig... het zou op insest uitlopen.. Toch? (althans, zo lees ik dit) groet, arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: emil snijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 16 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||