Mens zijn
Mens zijn
Ik kruip voorzichtig uit de schaduw
en het raakt me eens te meer
dat het kind in mij begint te krijsen
maar luisteren doe ik allang niet meer.
De koude wind schaaft hard
over mijn bloedeloze huid en word
dan vloeibaar als was zij
de huiver van mijn tranen,
de sidder van angst en het vragen
naar wat het betekent om mens te zijn
en of dat mens-zijn kan sterven
als men zich verliest in wanhoop en pijn.
Reacties op dit gedicht
| Amethist: | Zondag, maart 01, 2009 17:44 |
| gewoon amy wees maar gewoon mens en groet het kind in jou en als je het kwijt bent... zoek dan het licht |
|
| Gert: | Donderdag, februari 19, 2009 15:02 |
| De mans kan zeker sterven, maar de ziel... Das waar het uiteindelijk om draait. Mooi geschreven! Liefs |
|
| kerima ellouise: | Woensdag, februari 18, 2009 21:33 |
| misschien zijn we nog wel het meest mens in onze pijn...omdat vanuit eigen pijn...begrip kan ontstaan voor de ander...en misschien moet je toch maar een keer luisteren naar het kind in jezelf...het kan helen droef en rakend, maar heel mooi neergezet! liefs kerima ellouise |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, februari 18, 2009 17:07 |
| pijnvol mooi gr.janny |
|
| Oorlam: | Woensdag, februari 18, 2009 16:37 |
| ..schrijnend mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 18 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||