Jij, daarboven
Een tijd geleden dat je deze plek verliet,
Zou je mij nog kennen?
En daarboven,
En daarboven,
wil dat een beetje wennen?
Voel jij je daar niet alleen?
Zonder je eigen kinderen om je heen?
Zonder je eigen kinderen om je heen?
Ben je nu een ster?
Als dat zo is,
misschien zie ik je wel, als is het ver
En kijk jij door mijn slaapkamerraam,
en fluister jij,
jij,
zachtjes mijn naam.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, februari 22, 2009 18:55 |
| je overleden voortaan altijd heden metgezel, misschien om mee te praten, te laten lezen wat je schrijft, diegene die je bij kon blijven, bij je blijft en jou nabij verrijkt. hans |
|
| isolina: | Zaterdag, februari 21, 2009 00:14 |
| herkenbaar, mooi. knuff maria(isolina) | |
Over dit gedicht
| Auteur: an.ne-marie | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||